Εκείνη τη μουντή μέρα, χαμόγελα άτοπα.
Βλέμματα λυτρωμένα, αγαπημένα. Πώς να ξεχάσω ;
Δυο γέλια και αμέσως μετά δυο δάκρυα, σφραγίζοντας με πίκρα
εκείνες τις όμορφες
μέρες που χάθηκαν. Πώς να ξεχάσω ;
Στη σιωπή του αδειανού δωματίου, χαμένες φωνές
Γνώριμες φωνές, αποχωρισμού τρόμου. Πώς να ξεχάσω ;
Πλησιάζει το τέλος και ακούω πληγωμένα πουλιά
Να τραγουδούν το σκοπό σου στο ξέφωτο. Πώς να ξεχάσω ;
Και εσύ να ορκίζεσαι στην ομορφιά του βιολετί ουρανού, πως
θα σαι εδώ.
Συνοδοιπόρος στα απόκρυφα μονοπάτια της ζωής που αρχίζει. Μα
ήρθε το τέλος.
Και πώς να σε ξεχάσω…; !!!