Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

Ο δικός μου ήρωας



της Βούλας Μπρόκου (Α2)


Ο δικός μου ήρωας δεν είναι άλλος παρά ένα σύννεφο. Γνωριστήκαμε  στο αεροπλάνο σε ένα ταξίδι  που έκανα γα Αθήνα. Μπήκε από το παράθυρο και κάθισε στο διπλανό κάθισμα μαζί μου.
          Πιάσαμε κουβέντα, κάναμε παρέα  και η ώρα πέρασε ευχάριστα. Μου μίλησε για τον εαυτό του με ηρεμία, για  τους φίλους του και την οικογένεια του. Με ενθουσίασε γιατί είχε  δυναμισμό  και πολύ αγάπη για τους ανθρώπους. Σίγουρα ήταν μια έντονη προσωπικότητα. Το ζήλεψα λίγο, επειδή κατοικεί στο ουρανό και έχει βρεθεί πολλές φόρες κοντά στο Θεό.
          Η ώρα όμως πέρασε, φτάσαμε αεροδρόμιο και εκεί χωριστήκαμε. Μου υποσχέθηκε όμως ότι θα με βλέπει από ψηλά και όταν μπορεί θα μου πετάει λίγη βροχή για να επικοινωνούμε!

Ήταν Χριστούγεννα!!! Ήμουνα σπίτι της γιαγιάς μου για διακοπές. Καθόμουν δίπλα στο τζάκι σκεφτική. Σκεφτόμουν τι να είχε απογίνει το σύννεφο που είχα συναντήσει στο αεροπλάνο. Όλα έξω ήταν κάτασπρα από το χιόνι και εγώ πήρα την πρωτοβουλία να βγω και να φτιάξω ένα χιονάνθρωπο
- Αχχχ!!! Επιτέλους χιόνι, φώναξα και άρχισα να φτιάχνω τον χιονάνθρωπο. Έξι λεπτά αργότερα, ο χιονάνθρωπος ήταν έτοιμος αλλά άκουσα μια φωνή από τα δεξιά μου  να φωνάζει. Γυρίζω να κοιτάξω ποιος ήταν και τι να δω; Ήταν το σύννεφο που είχα συναντήσει στο αεροπλάνο. Αμέσως έτρεξα και το πήγα κάτω από ένα παλιό σπίτι ώστε να μην μας  έβλεπε κανείς.
- Τι κάνεις;Πως τα περνάς εκεί πάνω; το ρώτησα.
- Μια χαρά είμαι αλλά έχω αρκετά προβλήματα και είπα να κατεβώ να στα πω.
- Τι συμβαίνει καλέ; Τι έγινε;
- Επειδή είμαι το μοναδικό σύννεφο σε σχήμα καρδιάς όλα τα υπόλοιπα σύννεφα με κοροϊδεύουν.
Μη στενοχωριέσαι! Να ξέρεις ότι εγώ σε θαυμάζω για αυτό που είσαι μην το ξεχνάς!
- Αχχχ!!!Αληθεια μου λες; Με κάνεις πολύ ευτυχισμένο!!!

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.
Ήταν η μαμά μου που με φώναζε να πάω σπίτι επειδή το φαγητό ήταν έτοιμο.

- Λυπάμαι, αλλά πρέπει να φύγω! Με φωνάζει η μαμά μου. Χάρηκα όμως που τα είπαμε. Θα τα ξαναπούμε σύντομα, έτσι δεν είναι;
- Και εγώ χάρηκα που μιλήσαμε. Θα τα λέμε!!!
Έτσι οι δυο αγαπημένοι φίλοι επέστρεψαν στα σπίτια τους χαρούμενοι και με σιγουριά ότι ο ένας θα ξαναέβλεπε τον άλλο!


Το δικό μου φεγγάρι



της Πολύνας Καληωράκη (Α2)


Μια φορά και ένα καιρό ζούσε στο διάστημα ένα φεγγάρι. Το φεγγάρι ήταν δίπλα στην μητέρα του, τη Γη. Αλλά ήταν μόνο του. Μία ημέρα που ο ήλιος δούλευε, το φεγγαράκι είπε όλο ελπίδα στην Μαμά του:
-          Μαμά μπορώ να γνωρίσω του άλλους πλανήτες;
-          Λυπάμαι φεγγαράκι μου αλλά δεν γίνεται να πα . Το διάστημα είναι γεμάτο κινδύνους. Δε θέλω να πάθεις κακό.
Το φεγγαράκι στεναχωρήθηκε πολύ.
Το βράδυ δεν φώτιζε τον ουρανό όπως πάντα και περνούσαν οι μέρες και οι νύχτες κι όλο κι έσβηνε το φεγγάρι.
Μία νύχτα καθώς ο Ήλιος ξεκουραζόταν και το φεγγάρι λυπημένο φώτιζε  αμυδρά πλέον τον ουρανό, ένα αστέρι σκόνταψε μπροστά του.
      -     Συγγνώμη, καλό μου φεγγάρι, είπε και άρχισε να κλαίει με λυγμούς χωρίς λόγο.
Αναρωτήθηκε το φεγγάρι:
-          Τι έχεις καλό μου άστρο και κλαις;
-          Μήπως σε χτύπησα και σε τρόμαξα ή είναι κάτι άλλο;
-          Φεγγάρι, είναι που δεν έχω φίλους, απάντησε το άστρο.
-          Μην κλαις καλό μου αστεράκι, ούτε κι εγώ έχω φίλους, προσπάθησε να το παρηγορήσει το φεγγάρι
-          Αλήθεια μου λες; απόρησε με δισταγμό το άστρο.
-          Ναι,  και αναρωτιόμουν αν θες να γίνεις φίλος μου.
-          ΝΑΙ!!!! είπε το αστεράκι όλο χαρά.
Κι έτσι το φεγγαράκι και το  άστρο έγιναν φίλοι αχώριστοι και έπαιζαν τους πειρατές κάθε βράδυ. Γι' αυτό, αν δείτε το φεγγάρι πιο φωτεινό καμία φορά, είναι επειδή παίζει με το φίλο του το άστρο και η μητέρα Γη τους κοιτάζει όλο χαρά!