Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Σχολικές αναμνήσεις


Γυμναστικές επιδείξεις στην Κριτσά (τέλη του 20ου αι.). Στη φωτογραφία μεταξύ άλλων η γιαγιά μου!

Αριστέα Παπαδούλη

«Πριν από πολλά χρόνια, τα κορίτσια στο Δημοτικό Σχολείο φορούσαν μαντίλι στα μαλλιά και στολή ασπρόμαυρη. Όποια ξεχνούσε το μαντίλι της έχανε τη χρονιά»
Αφήγηση της γιαγιάς μου από το Μπεράτ της Αλβανίας.

Η φωτογραφία από το σχολείο της μητέρας μου στο Μπεράτ (τέλη 20ου αι.).

Μαρινέλα Πρίφτι
«Όταν η μητέρα μου πήγαινε στο Δημοτικό σχολείο, στο Ελμπασάν της Αλβανίας, τα κορίτσια φορούσαν μαύρη ποδιά και κόκκινο μαντίλι στον λαιμό. Οι δάσκαλοι ήταν πολύ αυστηροί . Όποιον έκανε λάθος τον χτυπούσαν στο χέρι με ένα μακρύ ραβδί. Η μαμά μου φοβόταν τους δασκάλους της μέχρι το τέλος του Δημοτικού σχολείου».

Πάμελα Τσόκου

"Μια φορά στην Πέμπτη δημοτικού δεν είχαμε βγει έξω από την τάξη γιατί έκανε κρύο.Όλοι γνωρίζαμε ότι με το χτύπημα του κουδουνιού έπρεπε να καθόμασταν στα θρανία μας περιμένοντας ήσυχα τον δάσκαλο... και ποιον δάσκαλο!Τον κύριο Κ. που κρατώντας μια βαριά βέργα έμπαινε ξαφνικά μες στη τάξη και χτυπώντας με δύναμη το πόδι του φώναζε "'Εϊ!".Εμείς έπρεπε ακούγοντας την κραυγή του κύριου Κ. αυτομάτως να σκύψουμε κάτω από τα θρανία ενώ αυτός πέταγε την βέργα του με στόχο τα κεφάλια μας.Τότε με μία γρήγορη κίνηση , σκύβω να αποφύγω τη βέργα μόνο που και ο διπλανός μου κάνει το ίδιο και κουτουλάμε τα κεφάλια μας.Πριν συνέλθουμε έρχεται και η βέργα του κυρίου και μας χτυπάει κατακέφαλα! Ήταν μια συνηθισμένη ημέρα στο σχολείο".  

Οι αναμνήσεις είναι του πατέρα μου από το Περιστέρι Αθήνας.

Ηλέκτρα Τσουμπού


"Το σχολείο στη δεκαετία του ΄60 δεν είχε καμιά σχέση με το σημερινό. Τότε, φορούσαν συγκεκριμένη ενδυμασία τα κορίτσια, σχολικές ποδιές με άσπρο γιακά και τα μαλλιά τους τα είχαν πιασμένα αλογοουρά. Τα αγόρια είχαν ξυρισμένα κεφάλια και φορούσαν ένα μπλε καπέλο με άσπρο σιρίτι. Η δασκάλα ή ο δάσκαλος κρατούσε πάντα μια ξύλινη βέργα μεγάλη για να επιβάλλει την τάξη. Αν κάποιο παιδί δεν ήταν υπάκουο, το χτυπούσαν συνήθως στις παλάμες και πονούσε πάρα πολύ! Ο Αποστόλης, ο κουλουράς, καλοδεχόταν τα παιδιά στην πόρτα και στα διαλείμματα πουλούσε φρέσκα κουλούρια. Ήταν πολύ ευγενικός! Το πιο σημαντικό προσόν για τον μαθητή ήταν ο σεβασμός στο δάσκαλο και στα άλλα παιδιά. Κανείς δεν διανοούνταν να κακολογήσει κανέναν. Αυτή, βέβαια, η διαπαιδαγώγηση ήταν σύμφωνη και με εκείνη που τα παιδιά έπαιρναν από το σπίτι"

Η αφήγηση είναι της μητέρας μου και αναφέρεται στην περιοχή του Ηρακλείου

Φραντζέσκα Τσαγκαλίδη