Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

Το δικό μου φεγγάρι



της Πολύνας Καληωράκη (Α2)


Μια φορά και ένα καιρό ζούσε στο διάστημα ένα φεγγάρι. Το φεγγάρι ήταν δίπλα στην μητέρα του, τη Γη. Αλλά ήταν μόνο του. Μία ημέρα που ο ήλιος δούλευε, το φεγγαράκι είπε όλο ελπίδα στην Μαμά του:
-          Μαμά μπορώ να γνωρίσω του άλλους πλανήτες;
-          Λυπάμαι φεγγαράκι μου αλλά δεν γίνεται να πα . Το διάστημα είναι γεμάτο κινδύνους. Δε θέλω να πάθεις κακό.
Το φεγγαράκι στεναχωρήθηκε πολύ.
Το βράδυ δεν φώτιζε τον ουρανό όπως πάντα και περνούσαν οι μέρες και οι νύχτες κι όλο κι έσβηνε το φεγγάρι.
Μία νύχτα καθώς ο Ήλιος ξεκουραζόταν και το φεγγάρι λυπημένο φώτιζε  αμυδρά πλέον τον ουρανό, ένα αστέρι σκόνταψε μπροστά του.
      -     Συγγνώμη, καλό μου φεγγάρι, είπε και άρχισε να κλαίει με λυγμούς χωρίς λόγο.
Αναρωτήθηκε το φεγγάρι:
-          Τι έχεις καλό μου άστρο και κλαις;
-          Μήπως σε χτύπησα και σε τρόμαξα ή είναι κάτι άλλο;
-          Φεγγάρι, είναι που δεν έχω φίλους, απάντησε το άστρο.
-          Μην κλαις καλό μου αστεράκι, ούτε κι εγώ έχω φίλους, προσπάθησε να το παρηγορήσει το φεγγάρι
-          Αλήθεια μου λες; απόρησε με δισταγμό το άστρο.
-          Ναι,  και αναρωτιόμουν αν θες να γίνεις φίλος μου.
-          ΝΑΙ!!!! είπε το αστεράκι όλο χαρά.
Κι έτσι το φεγγαράκι και το  άστρο έγιναν φίλοι αχώριστοι και έπαιζαν τους πειρατές κάθε βράδυ. Γι' αυτό, αν δείτε το φεγγάρι πιο φωτεινό καμία φορά, είναι επειδή παίζει με το φίλο του το άστρο και η μητέρα Γη τους κοιτάζει όλο χαρά!









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου